Անգլիացիներն ասում են. «Մենք այդքան հարուստ չենք, որպեսզի մեզ թույլ տանք էժան բաներ գնել»։ Սա, ինչ խոսք, իմաստուն միտք է, որովհետև, այնուամենայնիվ, գին-որակ հարաբերակցությունում կա որոշակի տրամաբանություն, ու նորմալ է, երբ դու գերադասում ես, օրինակ, 9000 դրամանոց թուրքական ջինսի փոխարեն մի քանի հազար դրամ ավել վճարել ու գնել ինչ-որ նորմալ բրենդի տաբատ, որը շատ ավելի որակով է ու ի տարբերություն թուրքական ջինսի՝ 1-2 անգամ հագնելուց հետո դեն նետելու բան չի դառնում։
Սակայն այստեղ ընկերություններն ու բրենդերը սկսում են իրենց անազնվությունը և հաճախ այնպիսի շուկայական գներ են սահմանում իրենց ապրանքների վրա, որոնք կարող են անգամներով ու տասնյակ անգամներով գերազանցել այն օբյեկտիվ ինքնարժեքը, որն ունի տվյալ ապրանքը։ Նրանք դա անում են՝ օգտվելով իրենց բրենդի ճանաչվածությունից, մենաշնորհային կարգավիճակից կամ էլ գնի սպեկուլյացիայից։
Ձեզ ենք ներկայացնում ամենախայտառակ գին-ինքնար
...
Կարդալ ավելի
